85 anos de paz
LOIS ALCAYDE DANS · ESCRITOR E XORNALISTA
Hai palabras que soben e baixan nas mareas ao fondo, no fondo de verdade, o diría Virginia Woolf que anda “detrás da cabeza”. Aquel xefe novo, naquel medio de comunicación, hai anos, dixérame “benvido á trincheira”. Díxomo de moi bo humor. Eu quedei matinando naquelas palabras. Nunca concibira o mundo como unha trincheira. Os mesmos ollos emocionados perante a violencia foron tamén os dunha amiga, residente na Coruña, que me escribiu emocionada cando aquelas protestas en Cataluña, xa saben vostedes a conto de que. Ardía Barcelona. Ardían nela os coches de choiantes e as marquesiñas de choiantes. A miña amiga, dende unha alta e a acomodada torre (si, vive ben), dicía algo así como a necesidade de poñer “lume” na historia e demais cousas bravas que esquecín pronto.
Normalmente as persoas máis desapegadas da violencia son xente ben cultivada, afastada do lume e que gosta de ver o espectáculo dende un cómodo palco. Pero si, parece que ultimamente atopo cada vez máis ollos emocionados coa violencia e excitados perante unha situación que, a Deus grazas, descoñeceron eles e seus pais. Atopo entre moita xente cada vez máis comentarios desfrutóns con aniquilar ao inimigo ou, incluso, celebrando o tiro na cabeza dun comentarista político en EE.UU, como ocorreu recentemente.
A única trincheira que recoñecía, pobre de min, era a que fixeramos un grupo de amigos na praia de Bastiagueiro, en Oleiros, aló polo ano 2006. Achamos unha capa de area negra, negra, negrísima. Soubemos que era algo chamado “chapapote”. Os nosos pais, apurados, taparon a area porca con area limpa e nos afearon ter descuberto aquela porcallada do Prestige. Iso si que fora, con bañador e escasos nove anos, unha trincheira-escola de como somos. O da trincheira nunca o acabei de ver, nunca me pareceu práctico. Confésoo: dánme algo de arrepío. Son sucos na terra onde no lugar dun verxel aparecen cadáveres, loito para propios e propaganda para alleos.
Polas trincheiras recoñeces aos ratos e, noutros tempos, quedaban anegadas de lama vellas cartas de amor. O risco da trincheira é que cres que todo é lixo ou morte. Nesa serpe afundida non ves nada máis aló do que tes diante, da liña do chan, non ves máis alá. O perigo da trincheira, en fin, é cando aqueles ollos antes emocionados coa violencia prometida agora acaban anegados de dúbida, fusil en man. Ollos, cando xa é guerra, cun medo que antes, dende o palco, semellaba imposible.
Comentarios (0)